Πάγκαλος "Oύτε ο Πανάγιος Τάφος, ούτε η Αγία Βαρβάρα είναι κράτη... γελοίες και επιζήμιες οι υποδοχές"!

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

«Εμπόριο λειψάνων»;

-------------------------

18 May 2015 12:02 pm

Οι σχέσεις εκκλησίας και κράτους είχαν πάντα στην Ελλάδα μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου είχε κυριαρχήσει η σχισματική Καθολική Εκκλησία ή η αίρεση των Διαμαρτυρομένων. Οι λόγοι είναι ιστορικοί. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Αυτοκράτωρ και Πατριάρχης συμβόλιζαν την ταύτιση πολιτικής εξουσίας και θρησκευτικής κυριαρχίας. Στη Δύση ο χριστιανισμός προχωρούσε βαθμιαία καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο τα φέουδα, ενώ παράλληλα θρησκευτικοί αξιωματούχοι έλεγχαν αμυντικές υποδομές και κατεύθυναν στρατεύματα.

Πολλές φορές, αυτοί οι ανεξάρτητοι αξιωματούχοι της εκκλησίας ή του βασιλείου, διεξήγαγαν εχθροπραξίες ο ένας εναντίον του άλλου ή βρίσκονταν σε μακροχρόνια εμπόλεμη κατάσταση. Η ενοποίηση των δυτικών χωρών της Ευρώπης συχνά προχωρούσε μετά από νικηφόρο αγώνα εναντίον των στρατευμάτων του Πάπα ή των συμμάχων του.

Επειδή οι συνεχώς διογκούμενες στρατιωτικές δαπάνες απαιτούσαν έκτακτα έσοδα, οι τοπικοί θρησκευτικοί αξιωματούχοι και καμιά φορά το ίδιο το Βατικανό δημιουργούσε ή συνέλλεγε, με σκοπό να τα εμπορευτεί, λείψανα αγίων, οσίων και μαρτύρων. Αυτή η διαδικασία τροφοδότησε σε μεγάλο βαθμό τη δυσαρέσκεια, που οδήγησε τις πιο αναπτυγμένες περιοχές της Ευρώπης στη θρησκευτική μεταρρύθμιση, όταν αξιοποιήθηκε από την κριτική του Λούθηρου και του Καλβίνου. Με σπάνιες εξαιρέσεις κάτι αντίστοιχο δε φαίνεται να υπήρχε στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι ανάγκες ήταν διαφορετικές και ο καισαροπαπισμός καταδικαστέα παρέκκλιση. Τα λείψανα και η κυκλοφορία τους απέφεραν βέβαια εισοδήματα, αλλά μόνο ευκαιριακά όταν συνδυάζονταν με ρεύματα προσκυνητών, τοπικές εμποροπανηγύρεις και εφευρετικές εφαρμογές. Είναι, λοιπόν, λάθος και συνιστά τουλάχιστον υπερβολή να κατηγορεί κάποιος την Ορθόδοξη Εκκλησία για εμπόριο λειψάνων. Οι ημιμαθείς (για να μην πω οι αναλφάβητοι) ηγετίσκοι του ΣΥΡΙΖΑ καλά θα έκαναν να προσέχουν πριν διατυπώσουν τέτοιου είδους κατηγορίες.

Από την άλλη μεριά ούτε ο Πανάγιος Τάφος, ούτε η Αγία Βαρβάρα είναι κράτη. Και επειδή δεν είναι κράτη δεν μπορούν να έχουν αρχηγό. Οι υποδοχές, λοιπόν, με στρατιωτικά αγήματα και μπάντες αντίστοιχες με εκείνη ενός αρχηγού κράτους είναι περιττές, γελοίες και επιζήμιες, ιδιαίτερα σε εποχή κρίσης. Καλό θα ήταν η ρηξικέλευθη κυβέρνηση, που βρήκε τον τρόπο και το χρόνο να ικανοποιήσει νομοθετικά όλα τα αιτήματα των απεργών πείνας τρομοκρατών ή συγγενών τους, να πάψει να παρέχει μπάντες και αγήματα, που είναι απαραίτητα στοιχεία μιας τέτοιας φιέστας.

Επί της ουσίας, τώρα, του προσκυνήματος. Υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν την αλαζονική, αν θέλετε, άποψη ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι όλη η σχετική φιλολογία, όποιο και αν είναι το θρήσκευμα, καλύπτει άλλες ανάγκες του ατόμου και της κοινωνίας, που έχει επιλέξει την Τρισυπόστατη Θεότητα, τον Ιεχωβά, τον Αλλάχ, τον Βούδα τα πνεύματα και τους δαίμονες του δάσους ή τα ξόανα πάσης φύσεως. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι άθεοι. Το να μην πιστεύεις σε τίποτα είναι συνταγματικά προστατευόμενο δικαίωμα του Έλληνα πολίτη.

Υπάρχουν και αυτοί, που έχουν το προνόμιο να απαντούν στην μεταφυσική αγωνία μας με την καταφυγή στη θρησκεία. Αυτή είναι η τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού και ως εκ τούτου πρέπει να σέβεται κανείς και να τιμά τις δοξασίες τους, ακόμη και ν δεν τις συμμερίζεται.

Τέλος, υπάρχει μια μικρή μειοψηφία, που δεν την αφορά καθόλου αυτή η συζήτηση. Είναι οι λεγόμενοι «αγνωστικοί». Μπορούν να μιμούνται, για να μην κάνουν εχθρούς, τα σύμβολα και τις συμπεριφορές της επικρατούσης θρησκείας ή μπορούν και να τα αρνούνται και αν πιεστούν να γίνουν και άθεοι χωρίς κατά βάθος να το επιθυμούν ή να είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Η επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία, που είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, έχει πολλά ελαττώματα και ένα κολοσσιαίο πλεονέκτημα. Δεν επιβάλλει στους αλλόθρησκους τις δικές της δοξασίες, γι’ αυτό και στην ιστορία μας είναι σπάνιες οι εκδηλώσεις θρησκευτικού φανατισμού, ανάλογες με το κλίμα που δημιούργησε και εξέθρεψε η «Ιερά Εξέταση» της Καθολικής Εκκλησίας στις λατινικές χώρες.

Όποιος, όμως, θέλει τα πλεονεκτήματα πρέπει να δείχνει ανοχή και στα μειονεκτήματα. Η Εκκλησία μας διακρίνεται για μια ροπή προς τη δεισιδαιμονία και τη μαγεία. Κορυφαίο δείγμα αυτών των τάσεων είναι η ακλόνητη πίστη μεγάλων ομάδων ορθοδόξων στη θαυματουργία.

Αν αυτού του είδους η πίστη υποκαθιστούσε ή απέκλειε την προσφυγή στη σύγχρονη επιστήμη, όπως γίνεται σε ορισμένες περιοχές της Αμερικής, τότε θα είχαμε πράγματι πρόβλημα. Αν, όμως, η προσφυγή στο σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας ή οποιοδήποτε άλλο θαυματουργό αντικείμενο λατρείας γίνεται συμπληρωματικά και παράλληλα με εξετάσεις και νοσηλεία, που συνιστούν οι γιατροί, που είναι το πρόβλημα;

Ας ξεσφίξουν λίγο τα σαγόνια τους και ας κατεβάσουν λίγο τα φρύδια τους οι καθοδηγητές της σύγχρονης Λαϊκής Δημοκρατίας του Τσιπριστάν. Ψεκασμένοι και αψέκαστοι, όσοι ελεηθούν απ’ την Αγία Βαρβάρα και όσοι αντιμετωπιστούν με αδιαφορία από αυτήν, πιστοί και λιγότερο ή καθόλου πιστοί όλοι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν τη μεγαλύτερη απάτη από όλες, που δεν έχει καν ως άλλοθι την επίκληση του Θείου: τον έντιμο συμβιβασμό και τις κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ

Απο E-mail του Θ.Πάγκαλου

Θ. Πάγκαλος:Γίνεται Δημοκρατία χωρίς Εθνική Αντιπροσωπεία;

Το κράτος των νέων Ελλήνων, πριν από τη γέννηση και καθιέρωσή του, ήταν ήδη συμφωνημένο στα γραπτά των μεγάλων διανοούμενων της εποχής και στα κείμενα των επαναστατικών ομάδων και οργανώσεων, να στηρίζεται σε ένα σύστημα αντιπροσώπευσης. Εξάλλου, το 19^ο αιώνα (αν εξαιρέσει κανείς τα ορεινά «πρωτόγονα» καντόνια της Ελβετίας) παντού στην Ευρώπη, με μεταρρυθμίσεις ή με εξεγέρσεις και εμφύλιες συγκρούσεις, εγκαθίστατο παντού το σύστημα της λαϊκής αντιπροσώπευσης.

Οι αναλφάβητοι και από κάθε άποψη καθυστερημένοι και απομονωμένοι στους ορεινούς οικισμούς ή τα καταφύγιά τους αγωνιστές του ’21 είχαν απόλυτα αφομοιώσει την αρχή της αντιπροσώπευσης με την ελεύθερη ανάδειξη πληρεξουσίων. Τόσο, ώστε στην Ελλάδα να καθιερωθεί από τις πρώτες εθνοσυνελεύσεις, η αρχή ότι κάθε πολίτης έχει μία ψήφο και δεν ισχύουν άλλου είδους κριτήρια μορφωτικά ή περιουσιακά. Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτή η πρωτοπορία, ας τονίσω εδώ ότι μόλις ένα αιώνα αργότερα, το 1922 δηλαδή, η πατρίδα του κοινοβουλευτισμού Αγγλία κατάργησε σχεδόν όλα τα εμπόδια στην άσκηση του δικαιώματος, που περιγράφηκε στη γλώσσα τους με τη φράση “oneman, onevote”.

Η Ελληνική Βουλή καταργήθηκε μόνο από τις δικτατορίες του Μεταξά και των Συνταγματαρχών και έπαψε εκ των πραγμάτων να λειτουργεί κατά τη γερμανική κατοχή. Το κοινοβουλευτικό μας σύστημα κατάφερε να διεξαγάγει έναν αιματηρό, αλλά νικηφόρο για τις δυνάμεις του κράτους, εμφύλιο πόλεμο, που ήταν η πιο θερμή κορύφωση του ψυχρού πολέμου. Μετά το 1974 κυβερνήσεις, που στηρίζονταν σε αυτό το σύστημα ακριβώς, που κανείς από τους αμφισβητίες δεν μπορούσε να θίξει όσο αφορά την ουσία του, μας οδήγησαν σε μια πολυσύνθετη ανάπτυξη της οποίας προϊόν ήταν η υπερβολική κατανάλωση και η παρουσία σήμερα ενός τεράστιου δημόσιου χρέους.

Λυπάμαι που το λέω και εύχομαι οι συνέπειες των επισημάνσεων που θα ακολουθήσουν να μην είναι τόσο τραγικές όσο φαντάζομαι. Ο κίνδυνος για τις ελευθερίες του ατόμου προέρχεται, όχι τόσο από την έλλειψη ρευστότητας, τις εντάσεις και την οξύτητα, που προκαλείται από την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά κυρίως από πολιτικά γεγονότα και συνήθειες που εγκαθίστανται γύρω και μέσα σε περιοχές όπου μέχρι τώρα, παρά τις ατέλειες και τις αδυναμίες, ανθούσε η ελευθερία της έκφρασης, της αντιπαράθεσης και της ελεύθερης επιλογής.

Το Κοινοβούλιο βάλλεται και επιδιώκεται η διάλυσή του ή η υποταγή του ή και τα δύο. Οι συγκεντρώσεις μερικών χιλιάδων φασιστών, κομμουνιστών και κάθε είδους οπαδών του κοινωνικού περιθωρίου ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικές, γιατί είχαν μετατρέψει την πλατεία Συντάγματος σε ζούγκλα, αλλά δεν αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημοκρατία σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, σε μια περιοχή πρωτεύουσας που έχει 4 εκατομμύρια κατοίκους. Ο νέος κίνδυνος προέρχεται από την προσπάθεια εσωτερικής άλωσης της Βουλής. Είναι προφανές ότι εξελίσσεται ένα καταστρωμένο από τους διεστραμμένους εχθρούς του αντιπροσωπευτικού συστήματος, σχέδιο που υπονομεύει θεσμικά, πολιτικά και ηθικά το Κοινοβούλιο. Αφαιρούνται σιγά, σιγά οι φρουρές και οι έλεγχοι, που εμποδίζουν τους μπαχαλάκηδες να εγκαταστήσουν μέσα στο χώρο της Βουλής το νόμο της αυθαιρεσίας, της διαπόμπευσης και της διαίρεσης των εκπροσώπων του λαού σε συμπαθείς και μη. Έτσι, είδαμε γνωστούς υποστηρικτές της ένοπλης τρομοκρατίας να εκφράζουν ατιμώρητα τις απόψεις τους και να καταλαμβάνουν τις σκάλες και τις εισόδους και αργότερα ίσως και τους διαδρόμους και της αίθουσας συνεδριάσεων, ενώ η φρουρά της Βουλής, η οποία υπάγεται απ’ ευθείας στον πρόεδρο είχε διαταχθεί να εξαφανιστεί. Συκοφάντες κάθε είδους και πρόσωπα συνδεδεμένα με ότι πιο σάπιο μπορεί να έχει μια σχέση διαπλοκής, συκοφαντούν συστηματικά το Βουλευτή ως ένα πρόσωπο που τεμπελιάζει, φλυαρεί, ψεύδεται και δημαγωγεί και σπαταλά το χρήμα του φορολογουμένου.

Το χειρότερο, όμως, από όλα δεν είναι η επιρροή αντικοινοβουλευτικών κομμάτων της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Το χειρότερο είναι η εκλογή προσώπου που μισεί και εχθρεύεται τη Βουλή και την κοινοβουλευτική συμπεριφορά και η προσθήκη στην πλειοψηφία των εχθρών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού ψήφων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς των οποίων οι ηγεσίες γνώριζαν ήδη ποια θα ήταν η εξέλιξη αυτής της ενέργειας.

Το σκηνικό έχει στηθεί. Πότε θα γίνει η πυρπόληση του Ράιχσταγκ;

Πάγκαλος: Ο Ελληνας μικροαστός είναι κανίβαλος!!!

ΘΕΟΔ. ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Μετά το 1990 και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι Λενινιστές σε όλον τον κόσμο, βαθμιαία και χωρίς να το συνειδητοποιούν μερικές φορές, υπέστησαν μια κορυφαία αλλοίωση της ιδεολογίας τους. Άλλαξε το πρόσημο. Η επαναστατική προσέγγιση της πραγματικότητας είχε πάντα θετικό και δημιουργικό χαρακτήρα. Αγωνίζονταν οι ιδεολόγοι των καταπιεσμένων για τα «επ’ αύριο που τραγουδούν».

Η επίδειξη ενθαρρυντικών πτυχών του υπαρκτού σοσιαλισμού είχε παρασύρει μεγάλους διανοούμενους της Δύσης και τους είχε μετατρέψει σε απολογητές του συστήματος, που παράλληλα με το χιτλερισμό οδηγούσε εκατομμύρια αθώους στα γκούλαγκ και το θάνατο.

Μετά το 1990 στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όσοι απόμεναν μέσα ή γύρω στον λενινιστικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, έχασαν αυτό το θετικό πρόσημο.

Δεν υπήρχε πια νόημα να συγκρίνεις μια υπαρκτή πραγματικότητα, που η προσαρμοστικότητα του καπιταλισμού είχε καταστήσει ανεκτή, με ένα σύστημα που είχε αποδείξει από μόνο του την αβελτηρία και αδιέξοδά του και είχε καταρρεύσει αμήχανα, λιγότερο ή περισσότερο βίαια.

Σε χώρες όπως η Ελλάδα η μικροαστική ιδεολογία και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα κατώτερα τμήματα της μεσαίας τάξης δημιούργησαν θύλακες επιβίωσης αριστερών πολιτικών σχημάτων. Πουθενά όμως δεν ήταν εντονότερη η επιβίωση καθαρά λενινιστικών σχημάτων του παρελθόντος ή (ακόμα πιο εξωφρενικό) η δημιουργία νέων τέτοιων μορφωμάτων, που στελεχώνονταν από τις νεότερες ηλικίες. Επαναστάτες με αιτία, ίσως, αλλά χωρίς προοπτική, χωρίς καμιά ελπίδα. Για ποιο λόγο; Και με τι πρόσημο, τι είδους προοπτική τώρα, που το παγοθραυστικό της αυριανής σοσιαλιστικής κοινωνίας είχε οριστικά βυθιστεί κάτω από τους παγετώνες που συσσώρευσαν οι επίγονοι του Σταλινισμού;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα μικροαστική όσο καμία άλλη. Μικροαστοί ήταν βέβαια και οι μικροϊδιοκτήτες αγρότες, που καλλιεργούσαν τα κτήματά τους με τη βοήθεια της οικογένειάς τους και εποχικών εργατών και πουλούσαν στην αγορά οτιδήποτε πλεονάσματα είχαν πέρα από την οικογενειακή αυτοκατανάλωση. Οι μικροαστοί αυτοί αγρότες χρησιμοποιούσαν το πρώιμο κοινοβουλευτικό σύστημα για να εκβιάσουν πελατειακές σχέσεις, που εξασφάλιζαν την κοινωνική κινητικότητα, αλλά και πιο πεζά και συγκεκριμένα ωφελήματα όπως καλύτερα αγροτικά δάνεια ή κρατικές υποδομές, που διευκόλυναν την παραγωγή και μεταφορά των προϊόντων τους και βελτίωναν τους όρους ζωής στις τοπικές κοινωνίες.

Ο προλετάριος θέλει να βρίσκει τα προϊόντα που καταναλώνει σε φθηνές τιμές και να έχει όσο το δυνατότερο υψηλές τιμές στο προϊόν που ίδιος πουλάει, δηλαδή την εργασία του.

Ο κεφαλαιοκράτης θέλει να βρίσκει φθηνούς όρους παραγωγής (ενοίκιο της γης, τιμή χρήματος και κόστος εργασίας) και να πουλάει όσο το δυνατόν πιο ακριβά τα προϊόντα του. Αυτά είναι δεδομένα και πάγια σε όλους τους χώρους και τις εποχές και δεν αλλάζουν.

Ο μικροαστός αντίθετα θέλει ανάλογα με συγκυρία να βρίσκει φθηνό ότι του χρειάζεται και ακριβές τιμές για ότι έχει την πρόθεση να βγάλει στην αγορά. Σε μεγάλους αριθμούς είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Σε μια χώρα που κυριαρχεί ο μικροαστισμός όπως η Ελλάδα, η παράνοια συγκροτεί τη βάση της κυρίαρχης ιδεολογίας, επικρατεί παντού και παρασύρει και τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Έτσι ο Έλληνας μικροαστός, κυρίαρχη μορφή της κοινωνίας μας, που θέλει να αγοράζει πάντα φθηνά και να πουλάει πάντα ακριβά και δεν μπορεί να καταλάβει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο σε μεγάλους αριθμούς, απαιτεί τέλειες κρατικές υπηρεσίες και υποδομές αλλά αποφεύγει να εκπληρώσει τις φορολογικές υποχρεώσεις του, απαιτεί ευνομούμενη πολιτεία και σεβασμό όλων των κανόνων καλής κοινωνικής συμπεριφοράς και ιδιαίτερα εκείνων που αφορούν την κυκλοφορία οχημάτων, ο ίδιος, όμως, δεν έχει κανένα σεβασμό προς το νόμο και τους εκπροσώπους του και συμπεριφέρεται ως κανίβαλος και τέλος έχει την αξίωση η μητέρα του να είναι αγία, η γυναίκα του πιστή μέχρι θανάτου και η κόρη του παρθένα μέχρι το γάμο, ενώ ο ίδιος έτοιμος για κάθε είδους σεξουαλική πανδαισία.

Αυτή η νοοτροπία είναι η βάση της ιδεολογίας των ανθρώπων που μας κυβερνάνε.

Θέλουν να μην πληρώνουμε τα χρέη μας, αλλά να βρίσκουμε πάντοτε πρόθυμους δανειστές με προνομιακούς όρους. Θέλουν να δέχονται οι συνομιλητές μας τα πιο εξωφρενικά επιχειρήματα, που ανασύρουμε από το παρελθόν ή εφευρίσκουμε για το παρόν και τέλος θέλουν να μπορούμε ατιμώρητα και προκλητικά να υβρίζουμε και να συκοφαντούμε όλους τους άλλους, ενώ εκείνοι θα πρέπει με απροσμέτρητη ψυχραιμία να επιδεικνύουν το μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό για εμάς, τα οικονομικά και κοινωνικά μας χάλια, τους παράφρονες που μας κυβερνούν και τις ασυναρτησίες που συγκροτούν το δημόσιο διάλογό μας.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Πάγκαλος: Ο Βαρουφάκης θέλει ψυχίατρο

Τον νέο υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη έβαλε στο μάτι ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος σε συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5 το πρωί της Τρίτης υποστήριξε ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης θέλει ψυχίατρο γιατί βάζει το χέρι συνέχεια στη τσέπη!

Παράλληλα, τόνισε ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης θα αποτύχει παταγωδώς και πως η χώρα θα οδηγηθεί σε πτώχευση.

Ειδικότερα, αναφερθείς στον κ. Βαρουφάκη είπε: "Θεωρώ ότι αυτό που είναι ενοχλητικό είναι η αγένεια του Έλληνα ΥΠΟΙΚ, η οποία επιδεικνύεται με διάφορους τρόπους. Κατ’ αρχήν, ότι δεν βάζει του πουκάμισο μέσα. Αυτό είναι άθλιο. Ή το βάζεις μέσα ή δεν το φοράς. Πας στη Ντάουνινγκ Στρητ, προσαρμόζεις το ντύσιμό σου με εκείνο του οικοδεσπότη σου. Όταν όλοι φοράνε γραβάτες, δεν πας με τις παντόφλες. Το δεύτερο είναι ότι συνεχώς έχει το χέρι στην τσέπη. Δεν ξέρω τι είναι, να πάει σε έναν ψυχίατρο! Είναι αγενέστατο να έχεις το χέρι στην τσέπη και δεν θέλω να επαναλάβω αυτό που μας έλεγε ο γυμναστής μας στο Βαρβάκειο «κωλόπαιδα, βγάλτε το χέρι από την τσέπη γιατί ξέρω τι πιάνετε εκεί μέσα».

Και το τρίτο και χειρότερο είναι ότι βγαίνει ο κ. Βαρουφάκης έμπλεως εαυτού και δεν συνιστά κανέναν από τους ομολόγους του. Όταν βγήκε αυτός ο Ντάισελμπλουμ – πώς τον λένε – από το ασανσέρ, τον πήρε και έφυγαν και πέρασε δίπλα από τον Σταθάκη και τον Τσακαλώτο και τους έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια! Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να τους συστήσει στον Ντάισελμπλουμ, διότι ήταν άγνωστοι σ’ αυτόν. Έπρεπε να του πει ότι είναι υφυπουργοί κτλ. Χθες, για να το ξεπεράσει αυτό ο Τσακαλώτος, φόρεσε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ και έκανε διάφορα αστειάκια (σ.σ.: στη συνάντηση με τον Σαπέν). Είναι δυνατόν ο ΥΠΟΙΚ, δηλαδή ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για τα οικονομικά προβλήματα μιας χώρας που η ίδια η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι υπάρχουν και λέει ότι τα 2/3 του πληθυσμού είναι φτωχοποιημένα και όμως αυτός να ασχολείται μόνο με το ντύσιμό του; Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Φαντάζομαι ότι ο κ. Βαρουφάκης για μένα π.χ. θα τα απαιτούσε, γιατί εγώ ντύνομαι στο Αιγάλεω, στο ειδικό κατάστημα Big Men, που είναι για τους χοντρούς".

Όσον αφορά για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, είπε: "Ξέρω ότι αυτή η πολιτική θα αποτύχει παταγωδώς και θα εφαρμοστεί το σχέδιο Β του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει ποτέ ομολογήσει και παραδεχθεί και είναι η πτώχευση. Βλέπω ότι μπορούμε να κάνουμε μόνο το σχέδιο Β. Πτώχευση. Δεν θα μπορέσει να πληρώσει το κράτος τα οφειλόμενα, ακόμη και τους μισθούς και τις συντάξεις, και επειδή θα πρέπει να πληρώσει κάτι, θα επανέλθει στη δραχμή αυτοβούλως η Ελλάδα, για να μπορέσει να δώσει κάτι στους υπαλλήλους του Δημοσίου.

Βλέπετε κάτι άλλο σαν λύση; Θα δώσει στο λαό δημοψήφισμα; Πτώχευση σημαίνει ότι θα έλθει το κράτος στις 29 ή στις 31 του μήνα και θα πει ότι δεν μπορεί να δώσει μισθούς και συντάξεις στο τέλος του επόμενου μήνα, διότι δεν έχει άλλα χρήματα. Η συνέχεια σ’ αυτήν την προσπάθεια είναι αυτή, εκτός και αν γίνουν και άλλες κωλοτούμπες".

News247.gr

Διηγήσεις-εκτιμήσεις Θεοδώρου Πάγκαλου ."Τα μυαλά στα κάγκελα"

Από το τέλος των γυμνασιακών μου χρόνων, με βασάνισε η αδυναμία να επιλέξω καθοριστικά και μια για πάντα ανάμεσα σε δυο ρεύματα ιδεών. Ήταν ρεύματα αμφισβήτησης και από μια άποψη θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπληρωματικά. Από την άλλη, ήταν έντονες οι αντιφάσεις που ζούσα εξαιτίας αυτής της διπλής αφοσίωσης στο μαρξισμό και παράλληλα στην ατομική αμφισβήτηση, δηλαδή τον υπαρξισμό και τον σουρεαλισμό.

Όσο προχωρούσε η επιστημονική μου κατάρτιση, μπροστά στα γεγονότα που η ζωή με ανάγκαζε να αντιμετωπίσω εγκατέλειπα την ατομική αμφισβήτηση για να προσχωρήσω σε οργανωμένες συλλογικές μορφές αγώνα για την κοινωνική αλλαγή. Έγινα κομμουνιστής την εποχή που αυτό ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ελευθερία του ατόμου και καμιά φορά για την επιβίωσή του.
Το 1968 το ΚΚΕ διεσπάσθη στην περιβόητη δωδέκατη Πλατιά Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του στη Βουδαπέστη, όπου μετείχα. Ακολούθησαν κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα όπως ο Μάης του ’68 στο Παρίσι, η πολιτική επανάσταση στην Κίνα και η Άνοιξη της Πράγας. Η δεύτερη εισβολή των σοβιετικών και των άλλων «σοσιαλιστικών» τανκς στην Τσεχοσλοβάκικη πρωτεύουσα με οδήγησαν οριστικά στην προσπάθεια αναθεώρησης του μαρξιστικού – λενινιστικού δόγματος.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια για να καταλάβω ότι οι συναγωνιστές μου δεν είχαν πολιτικές πεποιθήσεις αλλά κάποιου είδους φανατισμό θρησκευτικού χαρακτήρα. Δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τη βία ως «μαμή της ιστορίας», τη δικτατορία του προλεταριάτου, τη μοναδικότητα του «Κόμματος» και το δόγμα του αλάνθαστου της εκάστοτε ηγεσίας. Ενώ στην Ελλάδα η δικτατορία έμοιαζε να έχει για τα καλά σταθεροποιηθεί, εμείς περνάγαμε ατελείωτες ώρες προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι είμαστε οι πιο καλοί, οι πιο σύγχρονοι και οι πιο συμπαθητικοί κομμουνιστές…
Όταν το ’74 ο Ανδρέας Παπανδρέου μας κάλεσε να συσπειρωθούμε γύρω από τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη ήμουν από τους πρώτους που προσήλθαν. Ήμουν ευτυχής. Επιτέλους μπορούσα να αναπτύξω την πολιτική μου δραστηριότητα μέσα σε ένα πλαίσιο ριζοσπαστικής κατεύθυνσης, αλλά ταυτόχρονα να αγωνίζομαι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την πλήρη εφαρμογή ενός προχωρημένου συστήματος προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο μαρξισμός έγινε απλώς ένα εργαλείο ανάλυσης και το «ντουφέκι» αράχνιασε στην τρίτη πόρτα του διαδρόμου προς την κουζίνα μαζί με διάφορα οικιακά εργαλεία. Ουδέποτε το φανταζόμουν ότι μετά από δεκαετίες εναλλαγής σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού – ευρωπαϊκής ομαλότητας δηλαδή – στη μοναδική αυτή χώρα θα προέκυπτε από ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, με ακραία καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα ίσως, αλλά αναμφισβήτητα ως πρωτεύουσα επιλογή, ένα μίγμα μαρξισμού και σουρεαλισμού με αξιώσεις.
Το κείμενο αυτό γράφεται τη στιγμή που η νέα κυβέρνηση καταλαμβάνει τις θέσεις που της εξασφάλισε η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Το πανηγύρι μόλις έχει αρχίσει. Παρά τη μακρά μου θητεία στον υπαρξισμό που είχε ξεκινήσει από την παράγκα του Σίμου την δεκαετία του ’50, παρακολουθώ αποσβολωμένος πράξεις και δηλώσεις. Εάν δεν ήξερα ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι και φτωχοί παρακολουθούν ακόμα με αγωνία και ελπίδα αυτά τα καμώματα θα σκεφτόμουν απλώς ότι ανοίγει σε λίγο το Τριώδιο και θα φώναζα πικρόχολα όπως ο πρωταγωνιστής του θεάτρου σκιών: «Ε, ρε γλέντια!»

02 Feb 2015 12:29

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 17 Αυγούστου 1938.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Οικονομικά (Διδάκτωρ των Οικονομικών Επιστημών) στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Ι (Πάνθεον Σορβόνη) με υποτροφία της Γαλλικής Κυβερνήσεως.

Με σημαντική δράση στο φοιτητικό κίνημα και ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια από την χούντα το 1968.

Από το 1969 μέχρι το 1978 εργάσθηκε στη Σορβόνη ως Εντεταλμένος Διδάσκαλος και Ερευνητής σε θέματα οικονομικής ανάπτυξης, προγραμματισμού και χωροταξίας. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1981 εκλέχθηκε για πρώτη φορά Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, ιδιότητα την οποία κατέχει αδιάλειπτα μέχρι σήμερα.

Διετέλεσε Υφυπουργός Εμπορίου (1982), Υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1984), Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1985-1989). Κατά την περίοδο 1989 μέχρι 1993 ορίστηκε Αντιπρόσωπος του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Τον Οκτώβριο 1993 ορκίστηκε και πάλι Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών. Τον Ιούλιο 1994 αναλαμβάνει Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Τον Ιανουάριο 1996 ορκίστηκε Υπουργός Εξωτερικών ασκώντας τα καθήκοντά του μέχρι τον Φεβρουάριο 1999.

Τον Απρίλιο 2000 ορκίσθηκε Υπουργός Πολιτισμού διατηρώντας το αξίωμα έως το Νοέμβριο 2000. Διετέλεσε Επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Τον Ιούνιο 2003 ορίσθηκε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Το Νοέμβριο του 2004 ορίσθηκε Συντονιστής της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ. Επανεκλέχθηκε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και ορίσθηκε αρμόδιος του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών. Στη συνέχεια ανέλαβε την ευθύνη του Τομέα Αυτοδιοίκησης, Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης ενώ σήμερα προΐσταται στον νευραλγικό Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής, Ασφάλειας και Άμυνας.

Τον Σεπτέμβριο του 2006 ανέλαβε Γενικός Εισηγητής του ΠΑΣΟΚ στις διαδικασίες για την Συνταγματική Αναθεώρηση.

Από το 2004 έως τις εκλογές του 2009 εκπροσώπησε την Βουλή των Ελλήνων στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Στις 6 Οκτωβρίου 2009 ορκίστηκε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι τον Μάϊο του 2012.

Είναι συγγραφέας πολλών άρθρων και διαφόρων βιβλίων μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα «Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά» (2001), «Εφήμεροι Προφήτες – Αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» (2005), «Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι» (2005), «Παρέμβαση στην Επικαιρότητα» (1994) και «Η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα» (1988).

Είναι παντρεμένος με την Χριστίνα Χριστοφάκη και πατέρας πέντε παιδιών.

Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος Του ΘΕΟΔ,ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Απο τον πρώην αντιπρόεδρο Θεόδωρο Πάγκαλο λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο

06 May 2014 02:06 pm 

Το 1726 εκδόθηκε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα του ιρλανδού κληρικού Τζόναθαν Σουίφτ «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», που έγινε έκτοτε ένα από τα μεγαλύτερα έργα πολιτικής φαντασίας, παγκόσμια εκδοτική επιτυχία και κλασική αναφορά της αγγλικής λογοτεχνίας. Το πρώτο μέρος και το πιο γνωστό αφορά το ναυάγιο του Γκιούλιβερ σε μια νησιωτική ακτή όπου κατοικούν οι Λιλιπούτειοι, που δεν ξεπερνούν σε ύψος τα 15 εκατοστά. Μετά τον πρώτο φόβο που τους προκαλεί, ο Γκιούλιβερ καταφέρνει να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των Λιλιπουτείων και να γίνει σύμβουλος και συνεργάτης του βασιλιά. Πραγματικά όμως γίνεται εθνικός ήρωας όταν κολυμπώντας κλέβει και σέρνει στο λιμάνι της Λιλιπούτης τον στόλο της Μπλεφούσκου, που είναι ένα γειτονικό νησί, οι κάτοικοι του οποίου, εξίσου μικροί στο ανάστημα, βρίσκονται σε διαρκή έριδα με τους Λιλιπουτείους και μισούνται θανασίμως από αυτούς.

Ολα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά για τον Γκιούλιβερ, ως τη στιγμή που αρνείται το παράλογο αίτημα της Αυλής και του λαού της Λιλιπούτης να χρησιμοποιήσει τη σωματική του δύναμη για να συντριβούν εντελώς οι εχθροί τους, να γίνουν δούλοι και να καταληφθεί η Μπλεφούσκου. Το κρύσταλλο έχει ραγίσει και χρειάζεται μόνο μια αφορμή για να επέλθει η οριστική ρήξη.

Αυτή η αφορμή δίνεται ένα βράδυ, όταν ξεσπά μια απρόσμενη πυρκαγιά στο παλάτι. Για να σώσει τον βασιλιά και αφέντη του, τους άλλους άρχοντες και τις οικογένειές τους, ο Γκιούλιβερ χρησιμοποιεί το δραστικότερο μέσο που διαθέτει, δηλαδή κατουράει το παλάτι. Επειδή, όπως λέει ο ίδιος, είχε πιει και μερικές μπίρες, το αποτέλεσμα ήταν ακαριαίο: η φωτιά σβήνει και οι άρχοντες σώζονται. Σώοι μεν, κατουρημένοι δε. Μόλις γίνεται αντιληπτό ότι ξεπεράστηκε ο κίνδυνος της πυρκαγιάς αρχίζουν η γκρίνια για την ασεβή πράξη του Γκιούλιβερ και η υπονόμευση της θέσης του. Ο ήρωάς μας μόλις καταφέρνει να δραπετεύσει στην Μπλεφούσκου όπου και διασώζεται από ένα πειρατικό πλοίο που τον μεταφέρει στον πολιτισμένο κόσμο.

Οι Λιλιπούτειοι της Αθήνας όσο πιο έκδηλη είναι η ευεργετική επιρροή του Μνημονίου για την ισορρόπηση της οικονομίας, τόσο περισσότερο λυσσομανούν εναντίων όσων πρωτοστάτησαν στη σύλληψη και εφαρμογή της νεόκοπης αυτής πολιτικής που χάρη στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μάς οδήγησε, με μεγάλες κοινωνικές θυσίες βέβαια, σε αυτή την αδιαμφισβήτητη μακροοικονομική επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος. Είναι προφανές ότι στην εποχή των τρένων και των άλλων μέσων ταχείας μεταφοράς οι πολιτικοί εκφραστές της παράταξης του παραλόγου οδεύουν ιππεύοντας σε γαϊδουράκι και μάλιστα αντίστροφα, δηλαδή κοιτώντας προς την ουρά.

Οσο κορυφώνονται η αγωνία και το πάθος τους, γιατί ο λαός και η χώρα απέφυγαν την οικονομική καταστροφή και σιγά-σιγά θα μπούμε στην οδό της ανάπτυξης και της ανάκτησης του χαμένου εδάφους, τόσο λυσσομανούν. Μετέρχονται απαράδεκτα για αριστερούς εργαλεία φυλετικού εθνικισμού και προσωποποιούν τους στόχους τους. Είναι όλο και πιο δυσδιάκριτες οι διαφορές ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή.

Είναι χαρακτηριστικό το ιθαγενές και ευρωπαϊκό πρόσφατο σύνθημα του «υποψήφιου Προέδρου» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Τσίπρα: «Οι πολίτες πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα σ’ εμάς και την κυρία Μέρκελ». Παραγνωρίζει δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Το ένα είναι ότι για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας η Γερμανία στάθηκε στο πλευρό μας, επένδυσε σημαντικά ποσά που πήραν τη μορφή απευθείας βοήθειας και ακόμα περισσότερα με τη μορφή διαφυγόντων κερδών για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία. Εχουμε δε την ελπίδα ότι θα ευνοήσει μια βαθμιαία ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της χώρας με την επιμήκυνση και κάποιον χειρισμό περί τα επιτόκια.

Από το τέλος του 18ου αιώνα οι Γερμανοί υπήρξαν πάντα εχθροί και αντίπαλοι της Ελλάδας, τώρα για πρώτη φορά μας δίνουν το χέρι. Ο λυσσαλέος για εξουσία Τσίπρας σπεύδει να δαγκώσει το χέρι της κυρίας Μέρκελ. Ξεχνά ότι οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες έχουν και άλλα κόμματα να αντιμετωπίσουν και μια εξόχως προκατειλημμένη κοινή γνώμη. Θαρραλέα, η κυρία Μέρκελ ανέλαβε τον κίνδυνο της υποστήριξης της ελληνικής ιδιαιτερότητας και οι Γερμανοί τώρα τείνουν στην επιβράβευση της πολιτικής της.

Προτείνω λοιπόν για όλους αυτούς τους λόγους, στο εκλογικό δίλημμα Τσίπρας ή Μέρκελ να απαντήσουμε: «Μέρκελ, βεβαίως, Μέρκελ».

Αυτό ιδιαίτερα επιβάλλεται όταν ο υποψήφιος της κυρίας Μέρκελ είναι ο μαχόμενος και σταθερός φίλος της Ελλάδας, πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Γιούνκερ και μια άλλη επιλογή είναι ο εξίσου συστηματικός και στρατευμένος φίλος μας σοσιαλδημοκράτης κ. Σουλτς.

Ρωσοφοβία.. Άρθρο του Θεόδωρου Πάγκαλου

Τον παλιό καλό καιρό τα πράγματα ήταν απλά. Από ‘δώ ο όμορφος, ελεύθερος κόσμος της ευημερίας και από ‘κεί η σκοτεινή άβυσσος του κράτους του Σατανά («Εvil empire», κατά τον πρόεδρο των ΗΠΑ μακαρίτη Ρίγκαν). Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η δυτική προπαγάνδα δικαιωνόταν. Είτε γιατί είχε το γονίδιο της αυτοκαταστροφής από τη γέννησή του είτε γιατί οι συσχετισμοί έκαναν ολοένα δυσκολότερη την επιβίωσή του, το σοβιετικό σύστημα δικαίωνε κάθε χρόνο περισσότερο τους χειρότερους εχθρούς του. Τελικά κατέρρευσε κάτω από το βάρος των αμαρτιών του. Οπως ήταν φυσικό, εξαφανίστηκε κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Η μέση ελπίδα ζωής μειώθηκε κατά δέκα και παραπάνω χρόνια στις περισσότερες από αυτές τις χώρες. Οσοι αγαπούσαμε τον ρωσικό λαό και τους άλλους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης προσπαθήσαμε να σταθούμε στο πλάι τους. Ηταν, όμως, εξαιρετικά δύσκολο.

Είχες να αντιμετωπίσεις όχι μόνο τα υπαρκτά προβλήματα, αλλά και την πανίσχυρη προπαγάνδα των δυτικών, αγγλοσαξονικών κυρίως, μέσων ενημέρωσης που επέμεναν με φανατισμό, παραγνωρίζοντας πλήρως την τραγική πραγματικότητα, ότι όλα πήγαιναν με το καλό στον καλύτερο δυνατό κόσμο.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα ξεπεράστηκαν. Σίγουρα βοήθησε η σκληρή δουλειά. Αναμφίβολα θετικό ρόλο έπαιξαν οι δυτικές επενδύσεις. Τα τεράστια ταλέντα της Ρωσίας και των άλλων ανατολικών χωρών άρχισαν σιγά-σιγά να αποδίδουν.

Ειδικότερα στη Ρωσία, το καθεστώς Πούτιν εξασφάλισε ένα κλίμα στοιχειώδους τάξης και ασφάλειας. Εξυγιάνθηκε το νόμισμα και διατηρήθηκε σε χαμηλά επίπεδα ο πληθωρισμός. Μειώθηκε η ανεργία και τα φαινόμενα διακριτικής περιθωριοποίησης. Η Ρωσία άρχισε να σηκώνει κεφάλι.

Μαζί με την αυτοπεποίθηση ήρθε και η φιλοδοξία αποκατάστασης της μεγάλης αυτής χώρας στο βάθρο της. Σε πολλές περιπτώσεις, η Ρωσία ανέλαβε επιτυχείς πρωτοβουλίες όπως στη Συρία, όπου οι μαθητευόμενοι αμερικανοί μάγοι τα έκαναν θάλασσα, αφού προηγουμένως διέλυσαν τρεις βορειοαφρικανικές χώρες. Μιλάμε, βέβαια, για την Τυνησία, την Αίγυπτο και πάνω απ’ όλα για τη Λιβύη. Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι έπεισαν τον ατυχή Ομπάμα να εξαγάγει το μοντέλο της Αραβικής Ανοιξης στο κέντρο της Ευρώπης, όπου υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διαμορφωθεί ένα κολοσσιαίο στρατιωτικό και πολιτικό αδιέξοδο.

Η Ουκρανία κατοικείται ίσως από μερικά εκατομμύρια Ουκρανούς που θεωρούν ότι είναι μια ξεχωριστή εθνότητα από τους Ρώσους. Ιστορικοί και άλλοι επιστήμονες συζητούν χρόνια τώρα αν το Κίεβο, όπου εγεννήθη το ρωσικό έθνος από την επαφή των πριγκίπων Ρους με τον πολιτισμό, τη θρησκεία και το αλφάβητο του Βυζαντίου, μπορεί να είναι πρωτεύουσα ενός άλλου, διαφορετικού έθνους. Πέρα όμως από αυτού του είδους τις συζητήσεις, που γοητεύουν ορισμένους αμερικάνους πανεπιστημιακούς, τίθεται επί της τραπέζης το μεγάλο διπλωματικό και πολιτικό ερώτημα της εποχής μας: μέχρι ποιου σημείου είναι απόλυτος κανόνας το απαραβίαστο των υφισταμένων συνόρων που πρεσβεύει ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ ή, αν θέλετε να το δούμε από την άλλη πλευρά, η προστασία της ιδιαιτερότητας και των μειονοτήτων, που μπορεί να είναι πλειοψηφία σε μια συγκεκριμένη περιοχή, φτάνει ως το σημείο της αυτοδιάθεσης και της άσκησης χωριστικών πρωτοβουλιών οι οποίες μπορεί να έχουν στόχο την ανεξαρτησία, την προσχώρηση σε άλλο κράτος ή την ομοσπονδιοποίηση;

Σίγουρα όμως δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή η οργάνωση του κόσμου σύμφωνα με τα κέφια και τα συμφέροντα της ηγεσίας του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η Γιουγκοσλαβία δεν είναι παράδειγμα για κανέναν. Ανθρωπιστικά, γιατί κόστισε χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Πολιτικά, γιατί καμία λογική δεν μπορεί να εφευρεθεί για να δικαιολογήσει πώς διαθέτουν ένα χωριστικό δικαίωμα οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία, οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, οι Αλβανοί του Κοσόβου, και δεν το διαθέτουν οι Ρώσοι της Κριμαίας, του Χαρκόβου και του Ντόνετσκ.

Ο Πούτιν δεν είναι ούτε Μουμπάρακ ούτε Καντάφι. Λατρεύεται από τον λαό του και διαθέτει ατελείωτο πετρέλαιο και φυσικό αέριο κι όλων των ειδών τις δυνατότητες άσκησης στρατιωτικής πίεσης που μπορεί κανείς να φανταστεί.

Ας προσέξουν, λοιπόν, καλά τα ανθρωπάκια των διαφόρων think tanks, καθώς και όσοι επηρεάζονται εύκολα από την αγγλοσαξονική προπαγάνδα στην Αθήνα. Η αντικατάσταση του πάλαι ποτέ αντικομμουνισμού με τη ρωσοφοβία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και είναι σε απόλυτη αντίθεση με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.. Του κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Σε δηλώσεις της γυναίκα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που προαλείφεται κατά τις φήμες για υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής ή δήμαρχος Αθηναίων περιέλαβε την παρακάτω διατύπωση: «Το ΠαΣοΚ είναι το κόμμα της μίζας. Σε μερικούς μήνες πλιατσικολόγοι, κερδοσκόποι και νεο-αποικιοκράτες δεν θα χωρούν στην πατρίδα μας – είναι οι εχθροί του λαού μας».

Δεν μου έκαναν εντύπωση τόσο πολύ οι υβριστικοί όροι. Ο κ. Τσίπρας, ο κ. Μιχαλολιάκος, ο κ. Καμμένος και τα τσιράκια τους έχουν πλέον εκτελωνίσει αυτό το φριχτό λεξιλόγιο. Είναι φανερό ότι η εξωφρενική και ακραία ανιστόρητη απόδοση τέτοιων ιδιοτήτων είναι συνηθισμένη στη μεθοδολογία των ολοκληρωτικών πολιτικών ρευμάτων. Αλλά η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιο ιδεολογικό παρελθόν. Για την ακρίβεια, δεν έχει κανένα ιδεολογικό παρελθόν. Αν δεν υπάρχουν θεωρητικά της κείμενα και πολιτικές ανησυχίες που πέρασαν απαρατήρητα, στη Βουλή την έφερε η πράγματι λαμπρή αθλητική της επίδοση που μας γέμισε τότε, πριν από δεκαετίες, υπερηφάνεια. Οι Ελληνες είναι κατεξοχήν φίλαθλος λαός. Δεν γκρεμίζουν πια τα τείχη (πού να τα βρουν άλλωστε) αλλά ανοίγουν στους πρωταθλητές την πόρτα της Βουλής. Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι προτού εκλέξει κάποιος βουλευτή εκλέγει κόμμα. Η θέση δηλαδή στη Βουλή επιτυγχάνεται διά της συμμετοχής και ταύτισης με ένα κόμμα. Και το κόμμα που έφερε στα βουλευτικά έδρανα τον θηλυκό αυτό Σαβοναρόλα είναι ακριβώς το ΠαΣοΚ, το κατά αυτήν «κόμμα της μίζας».

Εντυπωσιακή ήταν κυρίως η προσθήκη στην έννοια της πατρίδας και στην έννοια του λαού του κτητικού «μας». «Η πατρίδα μας» και «ο λαός μας» γράφει η συμπαθής συνασπίστρια πλέον βουλευτής. Πότε, πώς και από ποιον υπεγράφη το πιστοποιητικό ιδιοκτησίας, που παρέδωσε την Ελλάδα και τους κατοίκους της στην ανεξέλεγκτη κυριαρχία των μελών και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ; Αν δεν κάνουμε λάθη, το κόμμα του κ. Τσίπρα αντιπροσωπεύει στην καλύτερη ως αυτή τη στιγμή εκλογική του επίδοση μόλις το 1/4 του εκλογικού σώματος. Αυτοί όλοι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και ανάμεσά τους πολλοί ψηφοφόροι τού, κατά την πρωταθλήτρια βουλευτή, «κόμματος της μίζας» είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν μια διαδικασία διωγμών και διώξεων όσων «δεν χωρούν στην πατρίδα τους σε μερικούς μήνες»; Αυτό κατά την επιεικέστερη ερμηνεία θα σημαίνει μαζικές αφαιρέσεις ιθαγένειας ώστε να είναι δυνατή η προώθηση των εχθρών του λαού στο εξωτερικό και προς τα πού θα γίνει αυτή; Θα αφεθούν άραγε απλώς να φύγουν προς άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή θα σταλούν με τσάρτερ στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία ή στη νήσο Τουβαλού που βαθμιαία κατακλύζεται από τα νερά του Ειρηνικού; Αλλά υπάρχει και η αυστηρότερη ερμηνεία. Οσοι αμάρτησαν στο πρόσφατο παρελθόν και δεν εγκατέλειψαν το ΠαΣοΚ για να καταφύγουν στον ΣΥΡΙΖΑ και να καταλάβουν βουλευτική έδρα θα γίνουν αντικείμενο ποινικών διώξεων και θα ανοίξουν για αυτούς στρατόπεδα συγκέντρωσης και ειδικές φυλακές. Κάτι τέτοιο θα ήταν η φυσική κατάληξη μιας επαναστατικής διαδικασίας για τους μαρξιστές-λενινιστές και φυσική εγγύηση για τη «γνησιότερη μορφή δημοκρατίας που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου».

Είναι όμως δυνατόν η συμπαθέστατη πρωταθλήτριά μας να έκρυβε τόσα χρόνια τέτοια ψυχική τρικυμία και να ακολουθούσε αδιαμαρτύρητα όλα όσα εναντίον του λαού το «κόμμα της μίζας» έπραττε; Και τελοσπάντων η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συμμερίζεται αυτές τις απόψεις, αυτό το ευαγγέλιο αδυσώπητου πολιτικού μίσους;

Ορτσα τα πανιά. Άρθρο του κ.Θεοδώρου Πάγκαλου

28 Jan 2014 12:12 pm

Η ελληνική προεδρία του Συμβουλίου Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς πανηγυρικά πριν από δύο εβδομάδες.

Είχαμε την ευκαιρία, σε προηγούμενο κείμενό μας, να θυμίσουμε πόσο σημαντικές υπήρξαν προηγούμενες ελληνικές προεδρίες και ποια ήταν τα ιστορικά επιτεύγματα της καθεμιάς από αυτές.

Οι δυνατότητες έμπνευσης και κατεύθυνσης των κοινοτικών υποθέσεων, που μας παρέχονται, δεν είναι ευθέως ανάλογες με το μέγεθος της χώρας και την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Εξάλλου η περίοδος αυτή των έξι μηνών είναι πολύ σύντομη για να επιτρέψει μια ολοκληρωμένη προώθηση πολιτικής με σαφείς στόχους.

Πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία τον πειρασμό της απαισιόδοξης διαχείρισης των δυνατοτήτων που μας παρέχονται. Η προεδρία δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει ευκαιρία για να πετύχουμε καθαρά εθνικούς στόχους, όπως είναι η εξυγίανση της οικονομίας ή η διευθέτηση του δημόσιου χρέους μας. Θα επιτύχουμε στον βαθμό που θα μπορέσουμε να συγκεράσουμε μεγάλες κοινοτικές δράσεις με επιμέρους στόχους, που μας είναι άμεσα ωφέλιμοι ή μπορεί να γίνουν κάτι τέτοιο στο μέλλον.

Υπάρχουν τέσσερις διαχειριστικοί στόχοι που έχουν προσδιοριστεί και ελπίζω έχουν κινητοποιήσει τις ελληνικές υπηρεσίες και ομάδες μελέτης. Κανένας από αυτούς δεν είναι ασήμαντος και κανένας από αυτούς δεν αντιμετωπίζει επί της αρχής αντιρρήσεις των εταίρων.

Αυτός είναι και ο κίνδυνος. Η προεδρία μας αυτή τη φορά, σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες που αποτόλμησαν και επέτυχαν τομές και μεταρρυθμίσεις σε βάθος, είναι δυνατό να χαρακτηριστεί απλώς διαχειριστική. Οσοι δεν έχουν ιδιαίτερο λόγο να μας συμπαθούν, οι ίδιοι που πρότειναν και τώρα και στο παρελθόν να μας αφαιρεθεί το προνόμιο της άσκησης τέτοιων καθηκόντων, γιατί ονειρεύονται η Ελλάδα να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή να γίνει μέλος διαφορετικής ταχύτητας, τώρα που είναι προφανές ότι ένας τέτοιος στόχος ανήκει στον χώρο της γραφικότητας, μας συμπαθούν με παρηγορητικά σχόλια για την έλλειψη εμπνεύσεων και πρωτοτυπίας. Το επόμενο βήμα είναι σχετικά εύκολο: οι Ελληνες δεν τόλμησαν τη ρηξικέλευθη πολιτική πρόταση γιατί ήταν βυθισμένοι στο τέλμα της ολοκλήρωσης του Μνημονίου και της διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση του χρέους.

Ισως πρέπει να κοιτάξουμε για πρώτη φορά πέρα από τον Ατλαντικό. Εκεί συζητείται σοβαρά μια αλλαγή στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών που αφορά ένα καίριο θέμα για την ανθρωπότητα, δηλαδή την κλιματική αλλαγή. Τα πράγματα διευκολύνονται από το γεγονός ότι ο πρωτοπόρος αυτής της εξέλιξης φαίνεται να είναι ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κ. Κέρι. Ενώ δηλαδή οι ΗΠΑ είναι ένας βασικός δημιουργός ρύπανσης που επηρεάζει αρνητικά την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας και τα εκτός ελέγχου καιρικά φαινόμενα που γίνονται όλο και συχνότερα, τώρα με την επισημότερη δυνατή σφραγίδα του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών αναδεικνύονται σε πρωταθλητή μιας πολιτικής συστηματικού περιορισμού των ορυκτών καυσίμων.

Οι Αμερικανοί διακρίνονται για την οργανωτικότητα και τη συστηματικότητά τους. Οι προτάσεις για μια νέα σύμβαση που θα περιορίζει με νομικές δεσμεύσεις τους παράγοντες επιδείνωσης της κλιματικής αταξίας είναι ήδη στο τραπέζι. Επιστημονικά και πολιτικά επιτελεία δουλεύουν πάνω σε αυτές. Ο κ. Κέρι, που επί δύο δεκαετίες σχεδόν έχει πρωταγωνιστήσει στο Κογκρέσο στην προώθηση τέτοιων προτάσεων, είναι δυνατόν τώρα από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών και κάτω από την επίδραση των όλων και πιο δραματικών εξελίξεων στο παγκόσμιο κλίμα να εισπράξει τις πρώτες επιτυχίες του.

Η Ευρώπη δεν θα πρέπει να λείπει από αυτόν τον διάλογο που θα κατακτήσει μια θέση στην Ιστορία. Η ελληνική προεδρία δεν έχει τίποτα να χάσει αν διακριθεί έστω και τώρα με προτάσεις ενεργού συμμετοχής για την επιβολή το 2015 ή το πολύ το 2016 νέων περιορισμών στην κατανάλωση ορυκτών καυσίμων. Και η ελληνική προεδρία θα μπορούσε να βρει σε μια τέτοια πολιτική την ιδεολογική σημαία που της λείπει.

Εξάλλου η χώρα του γαλανού ουρανού και της ασύγκριτης θάλασσας δεν μπορεί να ασχολείται μονάχα με τις βάρκες, τα ψάρια, τα ιστιοφόρα και άλλα πλεούμενα.

Ποιος σηκώνει το φορολογικό βάρος στην Ελλάδα;

Άρθρο του 

κ. Θεόδωρου Πάγκαλου

12 Jan 2014 08:29 πμ

Είναι γνωστό ότι οι γενικεύσεις οδηγούν σε απλουστεύσεις. Οταν πρέπει να βγάλεις πολιτικά συμπεράσματα, έννοιες όπως «ο λαός», «ο πολίτης» ή πιο συγκεκριμένα «ο φορολογούμενος» μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρά λάθη. Πολλές φορές, ένα μόνο μικρό βήμα παραπέρα ανάλυσης των μεγεθών είναι δυνατόν να οδηγήσει σε εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα.

Το μέσο κατά κεφαλήν φορολογικό βάρος ήταν μέχρι το 2010 το ελαφρότερο στην Ελλάδα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της ζώνης του ευρώ και ένα από τα ελαφρότερα στον ΟΟΣΑ.

Μέσα σε τρία χρόνια επιπλέον φόροι 25 δισ. ευρώ ήρθαν να αλλάξουν αυτή την πραγματικότητα. Μεγάλο μέρος των Ελλήνων, η πλειοψηφία των μισθωτών είναι στα όρια της φορολογικής αντοχής. Στα τρία αυτά χρόνια η φορολογική επιβάρυνση στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 3,9% το έτος, ενώ η αντίστοιχη μέση αύξηση στην Ευρώπη των «27» ήταν μόλις 0,3%. Με αυτές τις επιδόσεις η Ελλάδα διακρίνεται και στο ευρύτερο πεδίο του ΟΟΣΑ για την αποφασιστική εκτίναξη προς τα πάνω της φορολογικής επιβάρυνσης. Οταν παρακολουθεί κανείς τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των συμπολιτών μας, την επικρατούσα στα μέσα ενημέρωσης άποψη και τον τόνο των καθημερινών συζητήσεων, διαπιστώνει ότι η φορολογική επιβάρυνση είναι στο επίπεδο των εντυπώσεων πιο επώδυνη από ό,τι ο περιορισμός των εισοδημάτων, μισθών και συντάξεων ή από την επίδραση που είναι φυσικό να έχει η επέκταση της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης.

Οι θεωρίες των ειδικών της Οικονομικής Ψυχολογίας πάντα αναλύουν ότι είναι επαχθέστερες οι συνέπειες όταν μειώνεις ή διατηρείς στάσιμους τους ονομαστικούς μισθούς και τα ημερομίσθια γιατί γίνονται άμεσα αντιληπτές από τον ενδιαφερόμενο ενώ «πιο εύκολα περνάνε» οι άμεσες και σταθερές μειώσεις των πραγματικών μισθών (υψηλός πληθωρισμός) ή η έμμεση διάβρωση του εισοδήματος με τις κρατήσεις (φόροι και ασφαλιστικές εισφορές). Για να γίνει αντιληπτό το παράδοξο, πρέπει να δούμε ποιοι και πόσοι σε κάθε κατηγορία είναι οι Ελληνες. Ας ξεκινήσουμε με τους ένδοξους και τιμημένους αγρότες μας. Η κατά τον Νίκο Ζαχαριάδη «αιμοβόρα αστικοτσιφλικάδικη μπουρζουαζία» της πατρίδας μας κατάφερε, μετά από αλλεπάλληλες αγροτικές μεταρρυθμίσεις, 500.000 περίπου αγρότες (12% του πληθυσμού) να μην πληρώνουν καθόλου φόρους, αν εξαιρέσει κανείς 5.000 υπερσύγχρονες και εξαγωγικές αγροτικές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να κρυφτούν.

Ας αφήσουμε όμως τους επιγόνους του Μαρίνου Αντύπα να παρκάρουν δίπλα στα ολοκαίνουργια τρακτέρ τους συνηθέστατους μπεεμβέδες για να σχεδιάσουν τη βραδινή τους επίσκεψη σε κάποιο από τα «πολιτιστικά κέντρα» της περιοχής. Μια άλλη συμπαθής ομάδα του πληθυσμού απαραίτητη για να συγκροτηθεί πλειοψηφικό ρεύμα στο εκλογικό σώμα είναι οι αυτοαπασχολούμενοι. Αντιπροσωπεύουν το 30% του ενεργού πληθυσμού, δηλαδή το διπλάσιο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που είναι μόνο 15%. Εξι στους δέκα από τους ελεύθερους επαγγελματίες και επιτηδευματίες έχουν ετήσιο εισόδημα κάτω των 5.000 ευρώ, δηλαδή κάτω των 420 ευρώ τον μήνα και εν πάση περιπτώσει 8 στους 10 έχουν εισόδημα κάτω των 10.000 ευρώ, δηλαδή κάτω των 850 ευρώ.

Αν προσθέσουμε ότι 4 στους 10 μισθωτούς επίσης δηλώνουν εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ, τότε φτάνουμε στο θαυμαστό συμπέρασμα ότι ένας στους δύο έλληνες φορολογούμενους δεν πληρώνει φόρο.

Αρα τη βασική υποχρέωση του πολίτη που είναι η καταβολή φόρων για τη λειτουργία του κράτους εκπληρώνει μόνο ένας στους δύο Ελληνες. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η αποχή από τη νομοθετικά επιβεβλημένη υποχρέωση συμμετοχής στις εκλογές αφορά περίπου έναν Ελληνα στους τέσσερις (25%) και ότι περίπου ένας στους πέντε στρατεύσιμους, δηλαδή ένας στους δέκα πολίτες που είναι σε ανάλογη ηλικία, αποφεύγει τη στρατιωτική θητεία με διάφορα τεχνάσματα, όπως είναι οι εφ’ όρου ζωής αναβολές λόγω σπουδών, τότε διαμορφώνεται μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για την ποιότητα του λαού εις το όνομα του οποίου διάφοροι θεσιθήρες κόπτονται.

Πάγκαλος: «Στη δεκαετία του '90 ο Καμμένος ήθελε να κατέβει με το ΠΑΣΟΚ»

Για τα σκάνδαλα που βγαίνουν στην επιφάνεια και εμπλέκουν γνωστούς πολιτικούς μίλησε την Τρίτη ο πρώην υπουργός Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος σε συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό BHMA FM 99,5 κλήθηκε μεταξύ άλλων να σχολιάσει τις υποθέσεις του Μιχάλη Λιάπη και του Πάνου Καμμένου.

«Νιώθω μεγάλη απογοήτευση και αηδία» ήταν η απάντηση του Θόδωρου Πάγκαλου στη σχετική ερώτηση. Και ο ίδιος συνέχισε: «Και οι δύο καταγγελίες είναι θεμελιωμένες, διότι δεν είμαι από αυτούς που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν με μεγάλη ευκολία τα αναδυόμενα σκάνδαλα, αλλά εδώ φαίνεται ότι υπάρχει πρόβλημα. Αυτό που λένε είναι κυρίαρχη ιδεολογία – και το ακούτε πάρα πολλές φορές. Θυμάμαι ότι έρχονταν άνθρωποι στο γραφείο μου και μου έλεγαν ότι έχουν κάνει το ένα και το άλλο κι εγώ τους έλεγα ότι έχουν παρανομήσει. Και απαντούσαν "μα, Θόδωρε, ο ένας έχει κάνει το ένα και ο άλλος το άλλο..."» πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός.

Ο Θόδωρος Πάγκαλος προχώρησε μάλιστα σε μια αποκάλυψη, ότι ο Πάνος Καμμένος είχε αποπειραθεί να είναι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της δεκαετίας του '90 υποσχόμενος μάλιστα οικονομική υποστήριξη στο κόμμα. 

«Το 1990, στις "μεσαίες" εκλογές, είχαμε κάνει μια επιτροπή στο ΠΑΣΟΚ για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων. Ήταν ο Παρασκευάς Αυγερινός, ο Παντελής Οικονόμου και εγώ. Κάποια στιγμή, ο Οικονόμου, που ήταν τότε στη νεολαία, ήρθε και μου είπε ότι υπάρχει ένας νέος που λέγεται Καμμένος, από τη γνωστή οικογένεια με τα αυτοκίνητα, και θέλει να κατέβει με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Και θα μπορούσε μάλιστα να συμβάλλει αισθητά και στον οικονομικό αγώνα του κόμματος» είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος και τελικά «έκοψε» τον σημερινό πρόεδρο των ΑΝΕΛ από τους υποψήφιους. 

«Εγώ είδα ότι αυτό το παιδί απείχε πάρα πολύ από την άκρη της άκρας Δεξιάς και δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Το είπα στον Οικονόμου, ο οποίος το απεδέχθη και έτσι δεν ευτύχησε η διαμεσολάβηση και δεν εισπράξαμε και τα χρήματα που θα μας έδινε ο Καμμένος» είπε στον ΒΗΜΑ FM 99,5 o Πάγκαλος. 

«Μετά, νομίζω, έβαλε υποψηφιότητα με τη Ν.Δ. και δεν βγήκε στις πρώτες εκλογές, αλλά στις επόμενες. Ήθελε πάση θυσία να πολιτευτεί, αλλά δεν θα μπορούσα να έχω ως υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ κάποιον που είχε μια φρασεολογία περίπου της σημερινής Χρυσής Αυγής».

Και ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος ...τα δικά του

Πήραμε και δημοσιεύουμε το νέο σχολιο του κ.Θ.Πάγκαλου

Η φανερή

 

γοητεία της πολιτικής

18 Dec 2013 06:27 pm | admin

Στον απόηχο της Μεταπολίτευσης, ενώ ήταν ακόμη νωπό το μελάνι της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, μια ομάδα στελεχών του νεαρού τότε ΠαΣοΚ ξεσηκώθηκε και ζήτησε το αυτονόητο, που ήταν εξάλλου επίσημα διατυπωμένο ως στόχος του Κινήματος: Δημοκρατικές διαδικασίες.

Ηταν όλοι λαμπρές προσωπικότητες. Εξέχουσες φυσιογνωμίες από τον χώρο του πανεπιστημίου, επιστήμονες και συγγραφείς, αψεγάδιαστοι ηθικά, με άσπιλες και μερικές φορές ηρωικές αγωνιστικές διαδρομές. Ανάμεσά τους και μερικοί πολύ στενοί φίλοι και συνεργάτες του αρχηγού του ΠαΣοΚ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν σήκωνε τέτοια. Το κόμμα ήταν δικό του και δεν είχε σκοπό να το μοιράσει. Δεν ήθελε διαδόχους, συγκυρίαρχους, μακροχρόνιες και αμφιλεγόμενες ως προς την έκβασή τους διαδικασίες αποφάσεων. Το ΠαΣοΚ ήταν ο Ανδρέας και όσοι δεν το δέχονταν αυτό δεν είχαν θέση στο ΠαΣοΚ.

Σε συσκέψεις και προβληματισμούς που προηγήθηκαν της ανταρσίας είχα συμμετάσχει κι εγώ. Η έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών εξάλλου ήταν μία από τις αιτίες που μερικά χρόνια πριν με είχαν απομακρύνει βαθμιαία από τον κομμουνιστικό χώρο.

Ενα βράδυ σε μια υπόγεια ταβέρνα της οδού Σκουφά – υπήρχε, δεν υπερβάλλω – είχα εξομολογηθεί τις ανησυχίες μου στον μακαρίτη Νίκο Δεληπέτρο, παλαίμαχο δημοσιογράφο της «Eλευθερίας» και μετέπειτα υπεύθυνο του γραφείου Τύπου του Γ. Παπανδρέου και τέλος αποστάτη με τον Μητσοτάκη, διοικητή του ΙΚΑ και πολιτικό εξόριστο στο Παρίσι, όπου και είχαμε γνωριστεί καλύτερα. Με άκουσε με προσοχή και με αποθάρρυνε από οποιαδήποτε συμμετοχή στην ανταρσία. Μου είχε πει, θυμάμαι, κατά λέξη: «Οσο δίκιο και να έχετε, όσο σπουδαίοι και να είστε και όσο άρτια και αν το εξηγήσετε, ο Ανδρέας θα νοικιάσει δυο γραφεία στην οδό Πανεπιστημίου και θα βάλει απέξω μια μικρή χάλκινη πλάκα που θα γράφει απλώς: “Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου”. Σε δυο ώρες θα διαδηλώνουν την υποστήριξή τους κάτω από τα γραφεία του 100.000 Αθηναίοι κι εσείς θα έχετε μείνει με το δίκιο σας, τις ωραίες θεωρίες σας και τους πανεπιστημιακούς σας τίτλους».

Με επηρέασε πολύ αυτή η συζήτηση και ήταν ένας από τους λόγους που δεν πήρα μέρος τελικά στην ανταρσία και έμαθα να ζω και εγώ ως οπαδός του Ανδρέα Παπανδρέου, ακόλουθος και στενός συνεργάτης του, με όλα τα μεγαλεία και τις αθλιότητες που ήταν συνέπεια μιας τέτοιας πολιτικής επιλογής.

Μου ήρθε αυτή η ιστορία στο μυαλό γιατί διάβασα και άκουσα κατά κόρον ότι 500 άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη και 2.000 ή 3.000 στην Αθήνα πήραν μέρος στις πρώτες δημόσιες εκδηλώσεις της «Κίνησης των 58» και άκουσαν με προσοχή και σοβαρότητα δύο θαυμάσιες ομιλίες των διακεκριμένων διανοητών της Κεντροαριστεράς Τάσου Γιαννίτση και Γιάννη Βούλγαρη. Το κλίμα φαίνεται ότι ήταν καλό και η συγκίνηση πολλών από τους παρισταμένους μεγάλη. Δεν ήμουν παρών, αν και υποστηρίζω την «Κίνηση των 58». Είναι μια πρωτοβουλία που απαντά σε ένα γνήσιο αίτημα ενός τεράστιου χώρου που σε απόγνωση και με μεγάλη κινητικότητα αναζητεί τρόπο πολιτικής έκφρασης.

Αν ήταν απλώς η διακήρυξή τους μια δήλωση διαθεσιμότητας, αυτό θα ήταν μια σημαντική εξέλιξη. Πολλοί από αυτούς εξάλλου, σε όλη την ταραγμένη εποχή από το ’67 ως σήμερα, δηλαδή για μια ολόκληρη ζωή ή για δύο γενεές αν θέλετε, δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για την ενεργό πολιτική. Τα τανκς κυλούσαν στους δρόμους της Αθήνας, το Πολυτεχνείο βούλιαζε στο αίμα, η Μεταπολίτευση έφερνε όσα έφερνε και δεν έφερνε άλλα που έπρεπε να φέρει, ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής χρεοκοπούσε πολιτικά, η «Αλλαγή» σάρωνε την ύπαιθρο και τις πόλεις, ο Παπανδρέου παραπεμπόταν στο Ειδικό Δικαστήριο, ο Μητσοτάκης παρά πάσαν αναμονή γινόταν Πρωθυπουργός, ο Σημίτης έφερνε στην πρώτη σειρά το αίτημα εκσυγχρονισμού της χώρας, μπαίναμε στην ΟΝΕ, η Κύπρος γινόταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εισέβαλλε στη ζωή μας η νέα τεχνολογία, οι δαπάνες υπόγεια και ύπουλα ροκάνιζαν σιγά-σιγά τη δημοσιονομική μας ισορροπία, η χώρα αμέριμνη βάδιζε προς τη χρεοκοπία και όλοι αυτοί διάβαζαν, διάβαζαν, διάβαζαν, έγραφαν, έγραφαν, έγραφαν και μιλούσαν, μιλούσαν, μιλούσαν, και κανείς, μα κανείς, δεν θυμάται τίποτα απ’ όσα τους απασχολούσαν, τα οποία εξάλλου και δεν είχαν καμία σημασία για την κοινωνία και τον τρόπο οργάνωσής της.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Χρήσιμες η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα, για να χρησιμοποιήσω δύο όρους της διοικητικής μεταρρύθμισης.

Ομως ο πολίτης αποφασίζει υπέρ μιας απλής ιδέας που την εκφράζει ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης ή εναντίον μιας κάποιας πρακτικής που δεν ταιριάζει με τις προσδοκίες του. Και όσο δεν υπάρχει αυτός ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης ή όσο δεν προσδιορίζεται και στοχοποιείται αυτός ο αντίπαλος που πρέπει να κινητοποιήσει κάθε δύναμή μας, ο χώρος θα παραμένει άμορφος, διότι δεν θα είναι πολιτικός. Θα είναι χώρος μορφωτικός, πολιτιστικός, κοινωνικού προβληματισμού, εκλεκτή ομήγυρις ξεχωριστών ανθρώπων, αλλά τα «ψηφαλάκια» δεν θα μπορεί τα «μάσει», όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Καφετζόπουλος.